من سایه ای از نیمه ی پنهانی خویشم

تصویر هزار آیینه حیرانی خویشم

 

صد بار پشیمانی و صد مرتبه توبه

هر بار پشیمان ز پشیمانی خویشم

 

عالم همه هر چند که زندان من و توست

از این همه آزادم و زندانی خویشم

 

تا در خم آن گیسوی آشفته زدم دست

چون خاطر خود جمع پریشانی خویشم

 

فردایی اگر باشد باز از پی امروز

شرمنده چو حافظ ز مسلمانی خویشم

 

حافظ مگر از عهده ی وصف تو برآید

با حسن تو حیران غزلخوانی خویشم

مرحوم قیصر امین پور

یا علی